ตอน ดอกไม้บานสานรักเรา

เนื้อเรื่อง

หลังจากวันที่นามิเศร้าโศกเสียใจกับเรื่องที่ไปแอบชอบพอกับแฟนของยูริเพื่อนรัก

ก็อทำให้นามิมีประสบการณ์เรื่องความรักขึ้นมามาก ตั้งแต่วันนั้นที่นามิลาเพื่อนเพื่อ

กลับไปหาแม่ที่เกาหลี(ไปเที่ยว)

"ฮัลโหล แม่คะเดี๋ยวหนูจะแวะซื้อของหน่อยแม่จะเอาไรรึป่าว"

"ไม่เอาล่ะรีบมาหาแม่ได้มั้ย อยากรู้จังว่าลูกสาวแม่โตแค่ไหนแร้ว"

"อ้าโธ่แม่ยังไงก้อได้เจอกันอยุ่ดีงั้นหนูเดินเล่นแถวนี้ก่อนละกันเดี๋ยวจะไปหาบ้าน

บาย"

นามิแวะซื้อของใช้ต่างๆมากมายโดยไม่ทิ้งฟอร์มเดิมที่จะซื้อขนมปังแท่งยาวใส่ห่อ

กระดาษสีนำตาลมาเช่นทุกครั้ง

"อารัยว๊ะ เดินแป๊ปเดียวของเตมมือเรยอ่ะ ทำไงดี"

นามิเดินบ่นไปเรื่อยๆจนถึงร้านราเมนอยุ่ร้านหนึ่งนึกหิวตงิดๆไงไม่รุเดินพลุกพล่าน

เข้าไปโดยไม่ดูตังค์ในกระป๋าตัวเองว่ามีตังค์พอรึป่าว นามิเดินเข้าไปก้อโป้งเอาที่

ราดไข่แซลมอนแถมสั่งพิเศษอีกป้าดเข้าให้สั่งน้ำบีทรูทตามที่เคยกินแหมล่อซะไม่ดู

ตังค์เร้ยนามิ พอกินเสดกำลังจะควักก้อหน้าซีดบอกเค้าไปว่าเดี๋ยวจะล้างจานให้

พีสุเกะ เจ้าของร้านราเมนชาวญี่ปุ่นหันมามองหน้านามิ

"เอ่อ ชาวญี่ปุ่นนี่แล้วนี่คิดไงคับเนี่ยสั่งซะแบบว่า หรูเชียว"

"555 ลืมดูตังค์โทดทีนะ งั้นวันนี้ชั้นจะทำงานช่วยคุนนน..."

"พีสุเกะงับ"

"........."

ตั้งแต่4โมงเย็นจนถึง2ทุ่มนามิต้องช่วยพีสุเกะขายของจนปิดร้าน พีสุเกะอาสาไปส่ง

ที่บ้าน ก้อเลยคุยกันมันส์ซะยกใหญ่พอไปถึงบ้านนามิเจ้าพีสุเกะคนนี้ตรงเข้าบ้านไป

หาแม่ของนามิอย่างเดียว เล่าเรื่องสารพัดเกี่ยวกับนามิที่เจอในวันนี้ทั้งวัน ทั้งๆที่เพิ่ง

จะรู้จักกันแท้ๆพีสุเกะก้อเริ่มมีใจนามินิดนึงแล้วล่ะ แต่นามิก้อยังไม่คิดอะไรเพราะเพิ่ง

ทำใจได้จากไทคิ จึงคิดกับพีสุเกะได้แค่เพื่อน

ในห้องนอนพีสุเกะ

"ผูหญิงอารายวะน่ารักเปนบ้าเร้ย สเป๊กเร้ย นิสัยก้อดีคุยสนุกอารมณ์ขันดีด้วย ทำไงดี

น้อแอบชอบเค้าขึ้นมาแล้วอ่า"

พีสุเกะนอนฝันหวานอยุ่ในห้องคนเดียวจนหลับไป

เช้าวันต่อมาที่บ้านนามิ

"นามิ!ทำไมตื่นสายจังเรวๆเข้าเซ่"

"ค่าๆตื่นแล้วๆ รออิก5นาทีนะเดี๋ยวลงไป"

"เรวๆล่ะ"

9โมงครึ่งที่สวนสาธารณะมีเพียงแม่กับนามินั่งอยุ่เท่านั้น

"มาสวนสาธารณะทำไมแต่เช้าอ่ะแม่"

"...........มารอเจ้าหนุ่มเมื่อวานไงเค้าบอกจะพาแม่ไปวัดน่ะ"

"ห๊า!!!~ เพิ่งรุจักกันไม่ทันข้ามคืนเนี่ยยนะแม่จะไปไหนกับเค้าแระ หนูไปอยากมีรุ่น

เดียวกับหนูนะ"

"นี่คิดไปไหนเนี่ยแค่ไปวัดเท่านั้นเอง"

"แล้วไปถ้านอกเหนือไม่เอาด้วยนะ"

แม่ไม่ยักกะตอบหันหน้าไปทางต้นไม้ใหญ่เหนพีสุเกะกำลังเดินมาจึงกระชากแขน

ของนามิลุกขึ้นไปหาพีสุเกะทันที แล้วไปจับมือพีสุเกะอิกข้างแร้วลากขึ้นรถ

"ไปวัดแถบๆภูเขาใช่มะ"

"คับๆ เค้าบอกว่าถ้าขออะไรจะได้ดั่งใจทุกอย่างอ่ะ ผมอยากให้น้าไปดูน่ะคับเผื่อน้า

จะชอบ เวลามีงานวัดล่ะก้อสวยมากทีเดียวล่ะผมมาทุกๆปี"

หลังจากที่พีสุเกะพุดจบก้อไม่มีไคเอ่ยปากอ้าขึ้นมาสักคน จนกระทั่งถึงวันนามิลงรถ

ก่อนคนอื่นแล้วยืนบิดขี้เกียจอยุ่หน้าวัด

"อ๊าย...นามิสะดือโผล่นี่ในวัดนะอย่าทำอะไรทุเรศสิ"

"อ๊ะๆ ขอโทดค่ะแม่"

พุดจบไม่นานก้อเดินเข้าวัดไป ไปกราบพระพุทธรูปองค์ใหญ่นามิขอพรอ้าปากเสียง

ดังอย่างที่ไม่มีใครคิดว่ายัยคนนี้จะคิด


"ซ๊าทุ ขอให้ช้านได้ๆ....ได้แฟนหล่อแทนไอ้เจ้าบ้าไทคินั่นทีเท้อ ซ้าทุ"

"นามิขอะไรน่าเกลียดชะมัดเลยอ่ะ"

 
"ช่างมันเถอะแม่หนูรู้ว่าแม่ต้องถามหนูอยุ่ดีนั่นแหละ"

บ่ายโมงวันนั้นเดินเที่ยวในวัดจนรอบเรย ก้อเรยขึ้นรถกลับบ้านพีสุเกะแย้งขึ้นมาทัน

มาที

"เอ่อ ไม่ไปกินราเมนร้านผมหรอคับ อร่อยน๊า ช่ายมั้ยคับนามิจัง"

นามิหน้าแดงแล้วเงียบไปพักนึง และเมื่อถึงร้านราเมนของพีสุเกะ

"ของคุนผมรู้ เอาแบบว่าราดไข่แซลมอนเยอะๆกับน้ำบีทรูทใช่มั้ยคับนามิจัง"

"ก้อรุแร้วจะถามทำไมล่ะนายนี่ก้อ"

"แอแฮ่มหวานจังนะไม่คิดจะถามแม่หรอจีลูพีจัง"

"คับของแม่เอาแบบนามิคับผมจำได้"

ดินเนอร์ในเย็นนั้นกินฟรีกันอิ่มหนำสำราญพีสุเกะไปส่งแม่กับนามิที่หน้าบ้าน ตอนแม่

เข้าไปแล้วพีสุเกะแอบกระซิบข้างหูขอองนามิจนขำไม่หยุดด้วยความจั๊กจี้

"ผมชอบนามิจังอ่ะ"

"ไอ้บ้า นี่นายยย...จะรับชั้นได้เร้อแต่ชั้นยังไม่คิดอะไรมากหรอกนะ ถ้าถูกใจก้ออะเช"

"ลองดูมั้ย"

"ก้อด้าย"

"งั้นฝันถึงผมนะที่รัก"

พีสุเกะแอบหอมแก้มข้างซ้ายนามิ ถึงกับหน้าแดงแล้ววิ่งหนีกลับบ้านไป

"คนอะไรก้อไม่รุ.. บ้าๆๆๆๆที่สุด"

.......................

ในไดอารี่ของนามิ

หวานกันจนมดขึ้นไม่ยักกะมีมารมาผจญอย่างเมื่อก่อนก้อดีแล้วล่ะชั้นไม่

อยากให้มีอะไรกวนใจชั้น ขออยุ่อย่างสงบสุขซักครั้งในชีวิต แต่..เอที่ขอพร

ไปเมื่อเช้าชักจะจิงชักเข้าทีละนิดทีละน้อแย้วอ่า ~ ~ ~ ชั้นคิดว่ามันคงจะผ่าน

ไปด้ายด้วยดีเนอะว่าแต่คิดถึงโนริจังจังเรยไม่รุอยุ่ที่ญี่ปุ่นเปนยังไงบ้าง

อาทิตย์หน้าก้อจะกลับแร้วล่ะเพราะหมดเวลาพักร้อนแร้ว...

เช้าวันใหม่

"นาย ชั้นจะกลับญี่ปุ่นอาทิตย์หน้าแล้วนะ"

"เฮ้ย! เหมือนกันเรย"

" - -" ...เวนกำ"

".................................."

"ไปด้วยกันนะ"

"ได้"

วันอังคารที่แม่เศร้าก้อมาถึง

"นามิอย่าลืมนะ ว่างๆก้อโทรมาหาแม่บ้าง"

"ค่ะแม่หนูไปนะคะ"

โอดครวญกันได้ไม่นานนามิก้อขึ้นเครื่องบินกลับญี่ปุ่น

นามิกับพีสุเกะก้อนั่งนกบินสีชมพู(เครื่องบิน)กลับญี่ปุ่น
 
                                      - - - - ๐- - - -

ติมตามตอน3นะคะ